Литературная гостиная

Звычайна, калі ён прыходзіў да нас у рэдакцыю «Гаспадыні», то найперш заглядваў у мой кабінет і далікатна пытаўся:
– Не вельмі заняты?
Здаралася, што я сапраўды быў заняты якой-небудзь пільнай справай (вычытка матэрыялаў, зда-ча нумара ў друк), і даводзілася пераносіць сустрэчу напазней. Але часцей за ўсё, адклаўшы надакучлівыя паперы, я запрашаў Івана Данілавіча сядаць бліжэй, і ў нас пачыналася нязмушаная, шчырая, без аглядкі на час гаворка.

Случилось это в тайге на Охотском побережье в далеком уже 1974-м году. Работал я тогда начальником Хаканджинской геологоразведочной партии. Надо было срочно начинать проходку подземных горных выработок, а опытных горнорабочих крайне не хватало.

Рабочы, селянін, начальнік…

Ды ў тым, упэўнен, моц мая,

Што не старонні назіральнік,

Мая дзяржава — гэта я.